Bir gün Fidel Castro tarafından gönderildiklerini söyleyen birkaç kişi ellerinde birkaç zarfla sete geldiler.

Zarflarda farklı meblağlarda paralar vardı.

Yönetmen için 20 dolar, oyuncular için 10, diğer personel için 5’er dolar.

Kabul etmedim tabii, adamlara teşekkür edip geri yolladım.

Ertesi gün ellerinde zarflarıyla tekrar geldi adamlar.

Ama bu defa bir zarf fazlaydı. O zarfta bizzat Fidel’in yazdığı bir mektup vardı.

Şöyle diyordu Fidel;

“Biz çok zengin bir ülke değiliz, ama benim ülkemde emeğe değer verilir. Ve hiç bir emek karşılıksız bırakılmaz. Ülkemizde bulunmanızdan dolayı teşekkürler.”

Parayı kabul ettik.

İlerleyen günlerde zarflar gelmeye devam etti. Taa ki çekimler bitene kadar.

Sonra da paranın hepsini toplayıp Küba’daki bir tiyatroya bağışlamıştık…

Zenginlikle fakirliği yanlış tanımlıyoruz.

Mesela Küba fakir ama orada doktor, sağlık hizmetleri bedava. Bizde paralı.

Küba fakir ama orada hiç kimse aç kalmıyor. Burada kalıyor…